Categorie: Prostitutie in het nieuws

De rosse buurten in Den Haag blijven voorlopig bestaan zoals ze zijn. Het stadsbestuur wilde honderden prostituees laten verhuizen naar een nieuwe werkplek, maar de gemeenteraad ziet dat niet zitten. Daarom heeft de gemeente de plannen ingetrokken.

Den Haag heeft twee buurten met raambordelen. Dit zijn de Geleenstraat en de Hunsestraat in de buurt van station Den Haag HS en een eindje verderop de Doubletstraat. “Verplaatsing is geen optie, het draagvlak ontbreekt”, zei wethouder Anne Mulder (VVD) woensdagavond. Zijn partij trok als laatste de steun voor de verhuizing in.

De gemeente kondigde de verhuizing vorig jaar aan. De prostituees zouden moeten verkassen naar de zogenoemde Sporendriehoek. Dat is waar de spoorlijn Den Haag-Utrecht kruist met de spoorlijn Leiden-Rotterdam. Het ligt tussen de stations Den Haag Centraal en Den Haag HS en bij de nieuwe wijk Binckhorst. Daar had een nieuw “erotisch centrum” gebouwd moeten worden.

Volgens de gemeente zou het daar beter mogelijk zijn om mensenhandel tegen te gaan en zouden de sekswerkers een veiligere en hygiënischer werkplek krijgen. Bovendien zou de verhuizing beter zijn voor de leefbaarheid in de buurten waar de bordelen nu zitten.

Het terrein waar de prostitutiezone had moeten komen, is eigendom van de NS. Die zou het voor 25 jaar in erfpacht uitgeven aan de gemeente. Dat betekent dat de NS over 25 jaar de grond zou kunnen opeisen, het complex misschien gesloopt zou moeten worden en de prostituees weer zouden moeten verhuizen. Bovendien zijn de meeste partijen bang dat er gemeenschapsgeld in het project zou moeten worden gestoken.

Bron: https://www.msn.com/nl-nl/nieuws/binnenland/verhuizing-sekswerkers-haagse-rosse-buurten-definitief-van-de-baan/ar-AARCm2p?ocid=msedgdhp#image=1

Betere werkomstandigheden voor de lokale raamprostituees en nieuwe kansen voor de Geleen- en Doubletstraat. Er is best veel te zeggen voor de komst van een Haagse prostitutiezone bij de Binckhorst. Toch nadert de kans dat het eroscentrum in de Sporendriehoek er daadwerkelijk komt de nul.

De verhuizing van de raamprostitutie van de Geleen- en de Doubletstraat naar een nieuwe prostitutiezone bij het Schenkviaduct blijft politiek vuurwerk opleveren. In de raadzaal knalde het afgelopen week nog toen het op het oog zo sympathieke plan besproken werd. Het geloof in een sekswerkersvriendelijk eroscentrum neem met de dag af. Maar waarom?

1 Het mag de gemeente geen cent kosten.

De nieuwe rosse buurt mag Den Haag geen cent gaan kosten. Het stadsbestuur steekt drie miljoen euro in onderzoeken naar de haalbaarheid van het nieuwe erotische centrum, maar dat is het dan ook. De markt zal het moeten doen, zoals het een plan betaamt, dat vooral door de Haagse VVD bedacht is en gedragen wordt.

Maar kan dat ook? Utrecht zette onlangs een streep door de vierde poging om een marktpartij haar nieuwe prostitutiezone te laten realiseren. In Amsterdam lijkt men realistischer als het gaat om de verhuizing van een deel van de wallen naar een nieuw erotisch centrum. ,,Dat heeft wel financiële consequenties’’, zei burgemeester Halsema vorig jaar.

2: De raamexploitanten willen niet.

De raamexploitanten zien na 3,5 jaar van onderzoek nog altijd geen heil in de nieuwe rosse buurt. ,,Wij zijn tegen’’, zei een woordvoerder van belangenorganisatie de Rode Paraplu die 16 van de 18 exploitanten in de Geleen- en de Doubletstraat vertegenwoordigt, vorige maand nog ondubbelzinnig. Ook Den Haag zelf noemt het inmiddels ‘niet aannemelijk’ dat na verder haalbaarheidsonderzoek alle exploitanten alsnog mee zouden willen doen.

3: Uitkopen kost te veel geld

Vrijwillige verhuizing wordt dus lastig. En dan komt het aan op het uitkopen van exploitanten Dat wordt een kostbaar zaak, waarschuwt hun organisatie Rode Paraplu die verwijst naar de drie miljoen euro aan planschade die alleen Binck36 al (in het gunstigste geval) denkt te hebben: ,,Dat bedrag valt in het niet bij de claim die wij zullen neerleggen bij een gedwongen verplaatsing of onteigening.’’ En ja, ook als er uiteindelijk maar een paar exploitanten uitgekocht moeten worden, kost dat Den Haag flink geld. En dat is dus niet volgens afspraak.

Volgens de onderzoekers is de business case voor de nieuwe prostitutiezone haalbaar, maar die hebben de uitkoopkosten dus niet meegerekend. Ook de schadeclaims en de bereikbaarheid van het gebied vormen nog een flink (financieel) risico.

4: Een prefab peespaleis?

Den Haag mag de grond in de Sporendriehoe gek sowieso voor 25 jaar pachten van de NS. Maar die kan de locatie daarna weer opeisen. En wat dan? Volgens onderzoeker Heijmans moet de gemeente in dat geval voor een alternatieve plek voor het eroscentrum zorgen. Ja echt, dan moet het eroscentrum in zijn geheel verplaatst gaan worden. Het bedrijf wil daarom een ‘demontabelbouw ontwikkelen aan de hand van een aantal basisunits’. Dat wordt, kortom, een prefab peespaleis. Op hoeveel manieren zou dit – laten we zeggen – onorthodoxe idee kunnen mislukken?

5: De politiek wil het niet

De politiek is ook niet gek. De complete oppositie wil inmiddels stoppen met het plan. En de coalitiegenoten van de VVD zijn evenmin blij. Zij willen niet dat het stadsbestuur nog meer geld uitgeeft aan onderzoek, voordat de gemeenteraad zich nog eens heel goed over nut en noodzaak van de prostitutiezone gebogen heeft. Dat ziet er dus niet gunstig uit.

Bron: AD.nl

Was prostituee ‘Kim’ nou slachtoffer of dader? Of allebei. Feit is dat ze een klant letterlijk en figuurlijk compleet uitkleedde met leugenachtige smeekbedes. Hij verkocht zijn auto’s, trok zijn creditcard leeg, sloot leningen af, en was uiteindelijk 47.000 euro lichter.

De Utrechtse zou torenhoge schulden hebben. Haar moeder zou terminaal zijn. En ze kon de latere begrafenis niet betalen. Ook had ze een aanbetaling nodig om een huis te kunnen huren. En zei ze dat ze vrijgekocht moest worden van een groep mannen zodat ze uit de prostitutie kon stappen.

Waar de jonge vrouw – ze was 19 toen het speelde – ook mee kwam, haar kersverse suikeroom kwam over de brug. Tot hij erachter kwam dat zij niet ‘Kim’ was, maar via een slinkse manier uit was op zijn kapitaal. Ze trok samen op met haar ex en twee anderen. Dit trio werd al veroordeeld tot cel- en taakstraffen wegens mensenhandel en oplichting. ‘Kim’, die afwezig was bij de rechtbank, hoorde via haar raadsman maandag vier maanden cel tegen zich eisen voor haar aandeel in de oplichtingspraktijken.
Labiele Utrechter

Uit het omvangrijke dossier kwam een ontluisterend beeld naar voren van een naïeve, ietwat labiele Utrechter (‘Ik was compleet verliefd op haar’) die volledig in de val trapte die Kim – actief in Baarn en Utrecht – voor hem opzette. Hij maakte grote sommen geld naar haar over of betaalde haar cash. In werkelijkheid werd de rekening beheerd door haar ex.

Dat maakte de zaak tegen ‘Kim’ volgens de openbaar aanklager tot een worsteling. ,,Is ze nou slachtoffer of verdachte? Wij zijn ervan overtuigd dat ze allebei was. Ze heeft bij het oplichten van het slachtoffer een cruciale rol gespeeld. Ze zette een advertentie op seksjobs.nl, en al rap gaf hij haar grote bedragen. In ruil zou hij acht keer seks hebben gehad. Maar hij droomde van een gezamenlijke toekomst als ze vrij was gekocht.’’ Het OM betwijfelt of Kim, die alle schuld op zich neemt, daadwerkelijk over al het geld heeft kunnen beschikken.
Geraffineerd

Het bedrog speelde zich af tussen februari 2016 en juni 2017. De verdachten gebruikten wisselende manieren om de gul gevende suikeroom te bewerken. Dan weer kreeg hij sms’jes van Kims ‘vader’ die om meer geld vroeg, dan weer dook er iemand op die tegen betaling wel wist hoe hij haar los kon weken bij haar pooiers. Uiteindelijk werd hij helemaal kaalgeplukt. ,,Hij is compleet de vernieling in geholpen’’, zei de officier van justitie. ,,Op een uiterst geraffineerde manier. Misschien wel belangrijker dan de eis voor detentie is dat het berooide slachtoffer al zijn geld terug krijgt.’’

Haar raadsman zei grote moeite te hebben met de eis. ,,Ik heb niet de illusie dat ze niet veroordeeld wordt voor medeplegen, maar dat ze opnieuw gedetineerd raakt, vind ik geen goed idee. Ik verzoek de rechtbank met klem dat anders op te lossen. Cliënt is voor een heel behoorlijk gedeelte zelf slachtoffer. Ze besefte pas achteraf wat er is gebeurd. 19 was ze toen ze op straat kwam te staan. Ze is vervolgens gemanipuleerd en gebruikt. Zij zagen haar als werkneemster. Ze zei letterlijk: ik ben prostituee omdat het móet en niet omdat ik dat zelf wil. Het zijn standaardteksten uit zaken waarin mensenhandel een rol speelt.’’

Daarin zie je, voegde hij toe, ook vaak dat prostituees hun ‘bazen’ uit de wind houden. ,,Ze heeft waarschijnlijk geen cent van de opbrengst gezien.’’ De openbaar aanklager nuanceerde dat beeld. ,,Ze komt – zo blijkt uit het strafdossier- ook over als iemand die wel degelijk voor zichzelf opkomt, en zich niet honderd procent laat manipuleren.’’

De rechtbank doet op 29 november uitspraak.

Bron: https://www.ad.nl/utrecht/is-kim-19-geraffineerde-prostituee-die-suikeroom-47-000-euro-aftroggelde-of-werd-ze-gedwongen-br~a3678e2f/

Acht jaar nadat de seksboten aan het Zandpad zijn gesloten, is een nieuwe prostitutiezone in Utrecht verder weg dan ooit. Een oud-minister moet nu uitkomst bieden. Vier vragen over het Nieuwe Zandpad, een van de langst slepende dossiers in de Utrechtse politiek.

Waarom trekt Utrecht niet de stekker uit de prostitutieplannen?

Een aantal politieke partijen zou niets liever doen dan het hele dossier in de papierversnipperraar gooien. De zoektocht naar een exploitant voor het Nieuwe Zandpad heeft voor hen al te lang geduurd en te veel geld gekost.

,,Toch zijn we niet naïef’’, zei Rachel Streefland van de ChristenUnie onlangs. ,,Sekswerk is en blijft in de stad.’’ Een ruime meerderheid van de gemeenteraad is het erover eens dat Utrecht de ogen niet kan sluiten voor sekswerkers, die een legaal beroep uitoefenen. De ambitie is en blijft om een goede en veilige werkplek voor hen te zoeken.

Waarom heeft burgemeester Dijksma nu oud-minister Winnie Sorgdrager benaderd?
Het is een beproefde methode in de (landelijke) politiek. Als je er in een langslepend dossier niet meer uitkomt, stel je een commissie in die je adviseert over de vraag: hoe nu verder? En dat is wat burgemeester Sharon Dijksma – die het politieke vak in Den Haag leerde – doet, nu het voor een vierde keer is mislukt om een exploitant voor het Nieuwe Zandpad te vinden.

Oud-minister van Justitie Winnie Sorgdrager is gevraagd een commissie van experts te vormen. Deze commissie moet met een voorstel komen over de toekomst van sekswerk in Utrecht.

Hoe groot is de kans dat commissie Sorgdrager voorstelt door te gaan met Het Nieuwe Zandpad?
Het ligt niet voor de hand dat de experts de gemeente gaan adviseren voor een vijfde keer een exploitant te zoeken. Dit lijkt na vier mislukte pogingen een doodlopende weg. Bovendien is de vraag of er acht jaar na de sluiting van de seksboten in de Vecht nog behoefte is aan een klassieke prostitutiezone waarin sekswerkers achter ramen werken.

Burgemeester Dijksma heeft er in een brief aan de gemeenteraad al op gewezen dat de seksbranche, mede door de coronacrisis, is veranderd. Afspraken tussen prostituees en klanten worden online gemaakt en werkplekken zijn niet zelden bij sekswerkers thuis.

De commissie Sorgdrager wordt ook niet gevraagd hoe het Nieuwe Zandpad alsnog kan worden gerealiseerd, maar hoe Utrecht kan bijdragen aan de positieverbetering van sekswerkers en het creëren van veilige werkomstandigheden. De seksboten langs het Zandpad en de ramen in de Hardebollenstraat werden in 2013 gesloten omdat er sprake zou zijn van mensenhandel.

Wat vinden de sekswerkers van dit alles?
Een aantal (voormalige) sekswerkers die het dossier sinds 2013 volgt, heeft geen goed woord over voor de wijze waarop de gemeente het aanpakt. Ze voelen zich aan het lijntje gehouden en voor de gek gehouden. Ze vragen zich hardop af of de ambtenaren en bestuurders er niet bewust op uit zijn geweest om het Nieuwe Zandpad te laten mislukken en de raamprostituees definitief de stad uit te jagen.

Dat Utrecht thuiswerk wil toestaan, wordt toegejuicht. ,,Maar dat is nog steeds geen oplossing voor de 330 sekswerkers die de dupe zijn geworden van de sluiting van het Zandpad’’, aldus een van vrouwen die tot het einde op de seksbootjes in de Vecht werkte.

Bron: https://www.ad.nl/utrecht/utrecht-neemt-afscheid-van-het-nieuwe-zandpad-maar-wil-sekswerkers-niet-laten-stikken~aa87f8a2/

Prostitutie: een noodzakelijk kwaad

Prostitutie is een fenomeen van alle plaatsen en alle tijden, zo ook in Nederland. Prostitutie, ouderwets ook wel hoererij genoemd, komt van de Latijnse samentrekking pro en statuere, dat tentoonstellen of uitstallen betekent. In de Middeleeuwen werd het als een beroep gezien waar geen eer aan te behalen viel, maar desondanks zagen de politieke en religieuze machthebbers dat het een onmisbaar beroep was. De bekende theoloog en kerkvader Thomas van Aquino (1225-1274) vergeleek de verhouding van de stad en de prostitutie met die van een paleis en een mesthoop. De mesthoop is dan wel niet fraai, maar is nodig om de rest van het paleis schoon te houden. Zo was de prostitutie nodig om de veiligheid van andere vrouwen en de algemene orde binnen de stad te handhaven.

Regulering prostitutie

Al in de late Middeleeuwen probeerden stadsbesturen de branche te reguleren. Het werd toegestaan, maar de prostituees en pooiers moesten zich wel aan een aantal regels houden om de burger en de samenleving te beschermen. In Amsterdam bezat het stadsbestuur zelfs enkele bordelen, in de tegenwoordige Damstraat en Pijlsteeg, die onder beheer stonden van stadsschouten. Prostituees dienden zich anders te kleden dan ‘normale’ vrouwen zodat er geen verwarring kon bestaan over hun functie en bordelen moesten zich door middel van een herkenbaar uithangbord onderscheiden van reguliere café’s. Voor joden en getrouwde mannen was het niet toegestaan een prostituee te bezoeken.

Calvinisme

Aan deze tolerante houding kwam een einde in de zestiende eeuw toen tijdens de Opstand het calvinisme dominant werd. Vanaf 1578 werden in Amsterdam de bordelen gesloten en de prostitutie verboden, waarna er op overtreding van de nieuwe regels flinke straffen werden ingevoerd. Als gevolg hiervan verdween de prostitutie niet, maar ging deze ondergronds verder. De door de kerk als zondig bestempelde prostitutie verspreidde zich over de gehele stad en vond plaats in kleine obscure bordelen. Al behoorde de overheid de hoeren, pooiers en hun klanten te vervolgen, gebeurde dit in de praktijk relatief weinig door een gebrek aan controle en een te kleine politiemacht.

Hoerwaardinnen

Het vervolgen en gedogen wisselde zich in de volgende eeuwen af en tegen de achttiende eeuw werd de prostitutie oogluikend toegelaten. Zeker in een grote handelsstad als Amsterdam bloeide de prostitutie in deze periode op door bezoeken van allerlei kooplieden, handelaren en zeevaarders. Veel bordelen werden door een zogeheten hoerwaardin gerund, dit was vaak een ex-prostituee die het klappen van de zweep kende en een aantal meisjes in dienst had. Tussen deze hoerwaardinnen was een levendige handel in meisjes, die binnen de eigen stad of tussen verschillende steden werden uitgewisseld en verkocht. Een belangrijke ontmoetingsplek werd het speelhuis, waar vooral zeelieden na een lange reis op zoek naar vertier waren.

Chique bordelen

Toen er in de achttiende eeuw soepeler werd omgegaan met prostitutie door de stadsbesturen veranderde de vraag van de bezoekers. De rijke hoerenlopers vonden de huizen van de hoerwaardinnen vaak onhygiënisch en armoedig en vanwege deze reden werden de meisjes in de speelhuizen zelf onderdak aangeboden. Omdat dit alles binnenskamers gebeurde en zo niet de openbare orde verstoorde, greep de overheid niet in. Met dat het speelhuis niet alleen een ontmoetingsplek meer was, maar ook een werkplek werd er meer geïnvesteerd in de aankleding van het bordeel. Door de grootschaligheid en luxe van dergelijke bordelen werden steeds vaker mannen de baas van bordelen omdat deze vaker dan vrouwen over veel geld beschikten.

Het gevaar van syfilis

Een groot probleem voor het voortbestaan van de prostitutie was het steeds vaker voorkomen van geslachtsziektes, met name syfilis. Syfilis, de venusziekte, kwam al in de zestiende eeuw voor, maar pas in de negentiende eeuw werd er wetgeving gemaakt om de geslachtsziekte te beperken. De prostitutie werd niet verboden, maar prostituees dienden zich wekelijks te laten controleren. De controles moesten ze zelf betalen en wanneer ze besmet waren werd hun de ‘rode werkkaart’ ontnomen tot ze genezen waren. De prostitutie werd aangewezen als belangrijke reden voor deze maatschappij ontwrichtende ziekte, maar tegelijk diende de prostitutie in stand gehouden te worden om te voorkomen dat vrijgezelle mannen zich zouden vergrijpen aan fatsoenlijke dames.

Prostitutie als slavernij

De handel in vrouwen binnen de prostitutie, die als ‘handel in blanke slavinnen’ werd gezien, zorgde in de loop van de negentiende eeuw voor toenemende kritiek op de sector. Tegenreacties waren het opzetten van hulphuizen, het tegenhouden van bordeelbezoekers en klachten bij de overheid vanuit hoofdzakelijk christelijke hoek. Deze protesten leidden er uiteindelijk toe dat er in 1911 de zedenwet in werd gevoerd, hierbij werd niet prostitutie maar het aanzetten tot ontucht strafbaar gesteld. Dit zorgde ervoor dat de handelaren, pooiers en bezoekers strafbaar werden. Mede hierdoor werd de raamprostitutie populair, vrouwen wenkten langslopende mannen van achter hun gordijnen binnen. Tegen de jaren vijftig werden de gordijnen steeds meer open geschoven en zaten vrouwen achter hun raam geduldig te wachten. De toenemende vrije seksuele moraal maakte de raamprostitutie steeds populairder en werd in toenemende mate gedoogd.

Huidige wetgeving

De wetgeving omtrent prostitutie uit 1911 bleef officieel tot 2000 in stand. In 2000 werd het bordeelverbod opgeheven, maar de prostitutie wordt nog steeds sterk gereguleerd. Tippelzones zijn verboden, maar het beroep van prostituee is legaal. De overheid hoopte door legalisering van prostitutie meer overzicht en controlemogelijkheden te krijgen op de branche, zodat mogelijke misstanden en vrouwenhandel beter zouden kunnen worden aangepakt. Echter die aanpak faalt omdat illegaal werkende prostituees via internet klanten kunnen scoren, en de overheid geen mankracht heeft bij de politie om dat te controleren en te handhaven.

Of de overheid daar ook daadwerkelijk in slaagt, is nog maar zeer de vraag. Volgens velen is er absoluut geen verbetering wat betreft mensenhandel en maken vrijwel alle sekswerkers geweld en intimidatie mee. In april 2019 bleek een burgerintitatief om de legale status van postitutie in Nederland ter discussie te stellen 40.000 handtekeningen heeft gehaald. De initiatiefnemers van het burgerintiatief pleiten voor het invoeren van het nordic model, een model waarbij niet de postituee strafbaar is, maar juist de klant. Dat is echter geen oplossing omdat het dan geheel in de illegaliteit verdwijnt, en de markt van vraag en aambod is er nu eenmaal. Daarbij komen er steeds meer signalen dat gedwongen prostitutie sterk afneemt mede door betere levenstandaard in de Oostbloklanden waar veel sekswerkers vandaan komen. En ook door internet wordt er snelle informatie gedeeld waardoor dames ook meer weten en sterker in hun schoenen staan. Daarbij heeft de zedenpolitie nu al te weinig mankracht op zedenzaken als verkrachtingen te behandelen. Momenteel zijn daar achterstanden van 2 a 3 jaar voor. Ook worden momenteel stap voor stap de zedenpolitie weggehaald bij handhaving en controle van sekswerkers en vergunde seksinrichtingen. Wat wordt overgenomen door vaak vooringenomen ambtenaren van de gemeente.

Het bordeelverbod van 2000 zou de sekswerker een betere positie moeten geven, echter men heeft alleen belastingplicht gekregen en ook vaak registratie van hun beroep waardoor zowel sekswerkers als exploitanten bij banken, verzekeringen geweigerd kunnen worden. Het is zelfs beleid van de Nederlandse bank om geen diensten als hypotheken te verstrekken aan de seksbranche. Tevens is er een uitsterfbeleid van vergunde prostitutielocaties waardoor er steeds meer sekswerkers in de illegaliteit verdwijnen.

Bron: https://www.sexblogs.nl/blog/prostitutie-in-nederland

De verhuizing van de raamprostitutie uit de Geleenstraat en de Doubletstraat naar een erotisch centrum in de Sporendriehoek lijkt verder weg dan ooit. Vrijwel niemand gelooft nog echt in het ambitieuze plan dat de gemeente Den Haag geen cent mag kosten, zo bleek donderdagavond in het stadhuis.

Na drie jaar onderzoek en twee miljoen aan kosten is het nog altijd onduidelijk of de Haagse raamprostitutie wel verplaatst kan worden zonder dat de gemeente zelf een forse duit in het zakje doet. De Haagse wethouders van VVD-huize willen nog een extra haalbaarheidsonderzoek van een jaar, maar zelfs hun coalitiegenoten zijn uiterst kritisch.

GroenLinks en PvdA vragen zich hardop af of het resterende miljoen aan onderzoeksgeld niet veel beter in het opknappen van de Doubletstraat en Geleenstraat gestoken kan worden. Het CDA zag eerder wel wat in een nieuwe, kleinschalige prostitutieplek, maar noemt het beoogde erotische centrum nu ‘het schrikbeeld van een kermisattractie’. De oppositie is nog uitgesprokener: ,,Stop deze zinloze exercitie‘’, zei Sebastian Kruis van de PVV.

Volgens het laatste onderzoek is raamprostitutie in de Sporendriehoek aan de Lekstraat haalbaar. Wel kleven er grote risico’s aan het plan: de kosten van het uitkopen van raamexploitanten, van planschade en de ontsluiting van het verkeer zijn na drie jaar nog volstrekt onduidelijk. Veel exploïtanten en pandjesbazen zijn bovendien tegen het plan.

Vertrouwen

Alleen de VVD lijkt nog echt vertrouwen te hebben in een verhuizing van de prostituees. ,,We kunnen de positie van de sekswerkers verbeteren,” benadrukt raadslid Ayse Yilmaz. ,,En we kunnen de stad mooier maken door de Geleenstraat en de Doubletstraat opnieuw te ontwikkelen.”

Wethouder Anne Mulder erkende gisteravond ruiterlijk alle risico’s die nog aan de beoogde verplaatsing van de prostitutie kleven. Wel ziet hij in het erotische centrum in de Sporendriehoek de enige mogelijkheid om de werkomstandigheden van de sekswerkers naar een hoger plan te tillen. Daarom pleit hij voor een laatste onderzoek. ,,Daar kan ook uitkomen dat het toch niet gaat lukken, maar laten we ons die kans niet ontnemen.”

Bron: https://www.ad.nl/den-haag/bijna-niemand-gelooft-nog-in-plan-voor-verhuizing-van-haagse-raamprostituees-stop-deze-zinloze-exercitie~a661cb2d/

Ze zijn het beu. In de beeldvorming zijn sekswerkers altijd óf slachtoffer van mensenhandel óf ‘happy hooker’. ,,Maar de meesten van ons zijn gewoon bezig hun dagelijks brood te verdienen.”

Iedere keer als Sabrina die ene foto weer ziet, komt de boosheid van toen boven. Het is een foto van acht jaar geleden, gemaakt in een van de woonbootjes aan het Zandpad, de bekende prostitutiezone in Utrecht. Groot in beeld: Sabrina’s bijna blote billen en de hoge laarzen eronder.

De foto (hieronder) is gemaakt op de dag van de gedwongen sluiting van het Zandpad. Die was voor Sabrina heel ingrijpend, omdat ze haar werkplek kwijtraakte: ,,Ik zette me in om in Utrecht een vrouwvriendelijke onderneming te starten: door sekswerkers voor sekswerkers. Maar we kregen geen vergunning.’’

De foto zou over de sluiting van het Zandpad moeten gaan, maar dat zie je nauwelijks. ,,Je ziet mijn billen en mijn laarzen.’’ Het Zandpad is sinds die tijd dicht. Sabrina – destijds haar werknaam – is ander werk gaan doen en volgt een studie.

Geen slachtoffer

Maar de foto blijft opduiken. Als anonieme, algemene illustratie bij verhalen over sekswerk. ,,Het meest kwalijke vind ik dat de foto soms bij een verhaal over mensenhandel staat’’, zegt ze. ,,Ik ben geen slachtoffer. Ik ben vrijwillig de prostitutie ingegaan en gedwongen gestopt door de gemeente. Het is dus omgekeerd.’’

Sekswerkers willen van hun eeuwige stigma af. Ze zijn niet alleen óf een slachtoffer van mensenhandel, uitgebuit door een pooier óf de happy hooker die haar droombaan beleeft. Ze zijn ook vele tinten grijs daartussen. Om dit aan de buitenwereld duidelijk te maken, ondernemen ze nu actie.

,,Voor veel escorts, webcammers of pornomakers is het gewoon werk. We zijn bezig ons dagelijks brood te verdienen”, zegt Yvette Luhrs, sekswerker, maker van de eerder dit jaar uitgezonden docuserie Ik word prostituee en oud-voorzitter van belangenvereniging Proud, voor wie in de erotische industrie werkt.

Luhrs is betrokken bij project Reimagining Sex Work, dat moet leiden tot een completer, meer divers beeld van sekswerkers bij het grote publiek. Onderdeel van dit project zijn werkgroepen waarin online van gedachten wordt gewisseld en fotoworkshops in Amsterdam, Utrecht en Tilburg waaraan journalisten, fotografen en sekswerkers meedoen.

Ze hopen zo onder meer te bereiken dat bij verhalen over sekswerk niet steeds dezelfde standaardfoto’s worden geplaatst. ,,Ze doen de breedte van het werk geen recht.”
Geweld

Het imago maakt het sekswerkers moeilijk en kan zelfs leiden tot geweld tegen hen, is de ervaring van Mariëlle, escort en mede-initiatiefnemer van het project. Zij wil niet met haar echte naam op deze site uit angst dat ze haar huurhuis uit moet.

,,Een voorbeeld? Ik heb al tien jaar last van een stalker die bij mijn buren brieven in de bus doet waarin staat dat er een illegaal prostitutiebedrijf in hun complex zit, dat daardoor hun woningprijs daalt en ziektes worden verspreid. Hij roept mensen op de woningbouwvereniging te bellen”, vertelt ze.

Verontwaardigd: ,,Maar ik werk niet thuis en het werk dat ik doe is legaal. Mensen denken dat het illegaal is, omdat er vaak zo over geschreven wordt.”

Extra vakantiegeld

Niemand weet precies hoeveel sekswerkers er in Nederland zijn. Er is een paar jaar geleden een schatting gemaakt dat 22.000 mensen structureel of af en toe aan prostitutie doen. Maar dan zijn er nog de webcammers, pornomakers, strippers, parenclubs en mensen die telefoonseks aanbieden.

,,Dat we het niet precies weten, komt óók door het slechte imago: mensen gebruiken een andere naam als ze werken en veranderen vaak van plek. Het is geen vak waar je heel open over bent”, weet Minke Dijkstra, antropoloog, actieonderzoeker en ook een van de initiatiefnemers van dit project. ,,En wanneer ben je sekswerker? Ook als je het alleen nu en dan doet voor wat extra vakantiegeld?”

Er zijn niet slechts één of twee soorten sekswerkers, is de boodschap van Mariëlle, Luhrs en Dijkstra. Dat beeld verdient nuancering. ,,Zie sekswerkers gewoon als mensen die werken”, zegt Luhrs. ,,Veel van ons hebben zelf de keuze gemaakt dit werk te gaan doen, omdat het op dat moment het beste paste. Is het dan een droombaan? De kassière bij Albert Heijn zal ook niet gedroomd hebben van dat werk.”

De kern van het imagoprobleem zit hem volgens de vrouwen in het taboe op seks en vrouwelijke seksualiteit. ,,Iedereen vindt iets van seks’’, stelt ze. ,,Maar dat jij je niet kunt voorstellen dat iemand aan betaalde seks doet, wil niet zeggen dat iedereen er zo over denkt.’’
Lees “Sekswerkers zijn slecht imago zat: ‘Liever een hoer naast me, dan een supermarkt’” verder

UTRECHT – Een groot aantal partijen in de Utrechtse gemeenteraad wil dat er meer legale sekswerkplekken komen in de stad. Op dit moment zijn er zes zogenoemde vergunde plekken, de partijen vinden dat te weinig. Ook pleit de raad ervoor om de mogelijkheden voor sekswerkers die thuis werken te verruimen. Die wensen kwamen naar voren tijdens een debat over een voormalig bordeel aan de Utrechtse Jaffastraat.

Voor het uitoefenen van sekswerk is een vergunning van de gemeente nodig. Dat is dus bijvoorbeeld nodig voor een bordeel of een escortbureau. Utrecht kent op dit moment zes van dergelijke vergunde plekken, daarvan zijn er drie ook daadwerkelijk in bedrijf. De bekendste is club La Cloche op de Amsterdamsestraatweg. In het verleden zat er een soortgelijke club in de Jaffastraat, midden in een woonwijk, maar het bordeel sloot jaren geleden. Het college wil de bestemming van het pand wijzigen, het moet de bestemming ‘wonen’ krijgen. De raad steunt dat voorstel in grote meerderheid. Maar tegelijkertijd zijn er zorgen.

Groeiende stad
Rick van der Zweth van de PvdA verwoordt die het duidelijkst. Hij zegt dat de stad groeit, en daarmee ook de behoefte aan ruimte voor sekswerkers. Maar die extra ruimte komt er niet, de mogelijkheden nemen juist af, door het sluiten van de tippelzone en door de problemen rond de herstart van het Zandpad. Hij hekelt het verdwijnen van de tippelzone en benadrukt dat die plaats moest maken voor ‘te dure appartementen’.

Ook Student & Starter wil dat er meer ruimte komt voor sekswerkers. Tessa Sturkeboom vindt dat seks een onderdeel van onze samenleving is. Volgens haar moet je het beroep van sekswerker omarmen. Zij wil een nadrukkelijke erkenning van de gemeente dat sekswerk een legaal beroep is.

Thuiswerken
D66 pleit ook voor meer mogelijkheden. Ellen Bijsterbosch focust echter op de thuiswerkenden in de branche. Dat mag nu officieel niet, iemand die thuis klanten ontvangt wordt gelijkgesteld met een bordeelhouder. Een nagelstudio mag wel aan huis werken, stelt Bijsterbosch, maar een thuiswerkende prostituee mag dat niet. Ze schets het probleem dat als er sprake is van geweld dat de sekswerkers dan geen aangifte durven doen. Als uitkomt dat ze thuiswerken, riskeren ze een boete of een huisuitzetting.

Burgemeester Sharon Dijksma onderkent voor een groot deel de problemen die de raad schetst, maar toch vindt ze haar rol beperkt. De burgemeester geeft aan niet zelf actief op zoek te kunnen of willen gaan naar exploitanten van seksinrichtingen. Daarnaast geeft ze aan dat de afgelopen tien jaar er geen enkele aanvraag vanuit de branche is geweest voor het starten van een seksinrichting in de stad. De burgemeester zei tijdens het debat wel toe dat ze met de branche in gesprek wil over de wensen en behoeftes die er leven.

Gat in de begroting
Tegelijkertijd debatteerde de raad over het Nieuwe Zandpad. Wethouder Eelco Eerenberg heeft een voorstel om de hulpverlening bij de nieuwe prostitutiezone in te richten. Die plannen kunnen op veel steun rekenen. De VVD is kritisch op de financiering van het plan, in de begroting zit een gat van 70.000 euro. De PVV gaat een stap verder, die vindt dat het plan vooral voorsorteert op een ‘hele reeks nieuwe subsidieslurpers’.

Bron: https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3147343/utrechtse-gemeenteraad-meer-ruimte-voor-sekswerkers.html

Jelle Engelbosch (N-VA), waarnemend burgemeester in Sint-Truiden, wil de Chaussée d’Amour laten verdwijnen. Samen met partijgenoot en schepen Jo François onderzoekt hij een plan om de bordelen te raken. “Zo kunnen we dit beschamende verhaal uitdoven.”

De Truiense N-VA is al jarenlang een forse tegenstander van de vele bordelen langs de Luikersteenweg, die de steenweg in de jaren 90 de bijnaam ‘Chaussée d’Amour’ opleverde. Tien jaar geleden pleitte Jelle Engelbosch er al voor om al die eroshuizen onder te brengen in één complex, gelegen op een industriezone. “Een vzw moet daarbij zorgen voor transparante huurovereenkomsten”, zei Engelbosch destijds. “We moeten zorgen dat de schietpartijen, afpersingen en brandstichtingen verleden tijd blijven.”

Twee jaar en twee dodelijke ongevallen later nam het stadsbestuur dat voorstel zelfs ernstig in overweging. Het schepencollege ging zelfs op prospectie in het Antwerpse Schipperskwartier, maar uiteindelijk bleef alles bij het oude.

Sjerp

In tussentijd is er veel veranderd. In 2019 trad N-VA voor het eerst toe tot de coalitie in Sint-Truiden. Engelbosch werd eerste schepen, Jo François kreeg onder meer lokale economie in z’n portefeuille. Nadat Veerle Heeren (tijdelijk) een stap opzij moest zetten na haar voortijdige vaccinatie, mocht Engelbosch zelfs de sjerp omgorden als waarnemend burgemeester.

De kaarten liggen dus ideaal voor de partij om de Chaussée d’Amour, de oude doorn in het oog, in de huidige vorm een halt toe te roepen. Want voor alle duidelijkheid: het standpunt van de N-VA is het voorbije decennium niet veranderd. “Volgens sommigen hoort de Chaussée d’Amour bij Sint-Truiden”, zegt Engelbosch. “Ze noemen het folklore, maar ik vind het vooral beschamend voor onze stad”, zegt Engelbosch. “Het sleept een verleden met zich mee van brandstichting en vrouwenhandel. Veel nostalgie is daar voor mij niet aan. Voor alle duidelijkheid: ik heb niets tegen prostitutie op zich, maar wel tegen de manier waarop het op de Chaussée d’Amour gebeurt.”

Uitdoofscenario

Daarom maken Engelbosch en François werk van een uitdoofscenario. Momenteel laten ze onderzoeken of de stad de onroerende voorheffing voor die bars fors kan en mag verhogen. “We willen die belasting zelfs maal tien doen”, zegt Engelbosch onomwonden. “Door die enorm hoge taks hopen we het houden van zo’n bordeel te ontraden, zodat het verhaal op termijn eindigt.” Het is voor Engelbosch de meest voor de hand liggende maatregel om dat uitdoofscenario te realiseren. “We dachten er ook aan om bijvoorbeeld de vergunning van die bars af te nemen wanneer zo’n pand jarenlang leeg staat of na een bepaald aantal GAS-boetes. Het probleem is echter dat er niet zoiets bestaat als een vergunning voor een bordeel. Het enige wat die bars hebben, is een tapvergunning.”

De onroerende voorheffing is een jaarlijkse geïndexeerde belasting op het kadastraal inkomen (KI) van onroerende goederen (gronden, gebouwen, materieel en outillage in bedrijven). Ze bestaat uit een basisheffing voor de Vlaamse overheid, aangevuld met opcentiemen voor de provincie en de gemeente waar het onroerend goed ligt. Die gemeentelijke opcentiemen wegen het zwaarst door bij de berekening van het totale bedrag. Sinds 2019 mogen gemeenten die opcentiemen differentiëren. Dat betekent dat ze de onroerende voorheffing in een bepaalde wijk of buurt goedkoper kunnen maken, om mensen aan te moedigen zich daar te vestigen. Gemeenten moeten daarvoor wel de goedkeuring krijgen van de Vlaamse Belastingdienst én de gouverneur of het Agentschap Binnenlands Bestuur.

Lees “Burgemeester wil beruchte Chaussée d’Amour weg: “Ze noemen het folklore, ik vind het beschamend”” verder

Wat vijf jaar geleden begon als een wild idee, is inmiddels uitgegroeid tot een succes: een escortbureau voor lesbische vrouwen. Lex van Delft (49) is dolblij met wat ze heeft bereikt, maar raakte er ook vrienden mee kwijt.

„Ik vind het bij iedere vrouw bijzonder als ze contact met mij opneemt, maar het verhaal dat ik nooit meer zal vergeten is dat van een 89-jarige dame. Ze wist haar hele leven al dat ze op vrouwen viel, maar vond nooit het juiste moment om uit de kast te komen. Tóch besloot ze op haar 89ste op date te gaan met een van mijn escorts. Ze wilde het toch eens ervaren: seks met een vrouw. Na afloop was ze zo opgelucht en blij dat ze het had gedaan…

Ze is nog tig keer teruggekomen omdat ze het zo fantastisch vond. Dat soort verhalen, dát is de reden dat ik vijf jaar geleden begon met escortbureau De Stoute Vrouw.

Gevoelens voor een vrouw

Ik zat op de basisschool toen ik voor het eerst gevoelens kreeg voor een meisje. Het was zo’n typisch meisje met vlechtjes en schattige jurkjes. Ik vond haar interessant en wilde niets liever dan bij haar zijn. Geen idee dat dat verliefdheid was. Internet was er nog niet en over homoseksualiteit werd amper gesproken. Ik dacht zelfs dat het alleen bij jongens voorkwam. Het heeft nog tot mijn puberteit geduurd voordat ik erachter kwam dat ik op vrouwen viel. Ineens vielen er allemaal puzzelstukjes op hun plek; dus daarom adoreerde ik presentatrices op televisie en vond ik de Franse les vooral heel leuk vanwege de bloedmooie docente!

Toch had ik op dat moment niet het gevoel dat ik ermee naar buiten kon treden. Thuis speelde van alles, waar ik liever niet over uitweid, waardoor ik besloot het naast me neer te leggen. Wat niet heel moeilijk was omdat ik verliefd werd op een man. Een heel lieve vent. Iemand met wie ik kon lachen en veel leuke dingen deed. ‘Dan ben ik vást bi,’ vertelde ik mezelf. We zijn vijftien jaar samen geweest en hebben een prachtige dochter gekregen. Helaas groeiden we langzaam uit elkaar en merkte ik dat de interesse in vrouwen weer als een malle naar boven kwam. Ik wist meteen: als ik ooit weer een relatie krijg, dan is dat niet met een man.
Lees “Lex heeft een escortbureau voor lesbische vrouwen: ’Ik ben vrienden kwijtgeraakt’” verder