Categorie: Columns

Het moet maar eens gedaan zijn met de superioriteit van onze Westerse beschaving. Dat was de kern van mijn droom vannacht waarin ik rennend voor mijn leven door een ongemaaid korenveld werd achternagezeten door tien wilde hengsten met daarop tien bloedmooie naakte vrouwen die allen slechts een hoofddoek droegen. Ik stelde mij daarbij de vraag of het derhalve wel naakte vrouwen waren.

Dat geheel terzijde was het een achtervolging in een bloedstollende stijl waar menig Hollywoodregisseur jaloers op zou zijn. Ik meende diep in mijn gedachte zelfs bijpassende soundtrackmuziek te horen die de spanning alleen maar opdreef. Drie paarden waren mij al tot enkele meters genaderd toen ik onverwacht struikelde over een gebuikt condoom. Dat was nogal eens wat. Mijn val was een slow motion van spetterend onbevrucht zaad dat ijlings zijn weg door de klamme vochtige warme atmosfeer zocht en mijn drukbezweet T-shirt vond. Toen ik tussen het hoogbegroeid maïs ter aarde stortte werd ik besprongen door de tien wilde gehoofddoekte doch verder naakte vrouwen waaraan ik geen weestand meer bieden kon. Hun wilde paarden steigerden en hinnikten als ware het de beoefening van een dierlijke vreugdedans. Ik stond klam van angst en zweet. De vrouwen begonnen van opwinding te schuimbekken, geiligheid werd hen ontnomen door overhand heersende lust naar geweld. In mijn diepe gedachte werd de soundtrackmuziek verdrongen door wild vuvuzelagetoeter wat in volume alsmaar toenam, zo luid dat mijn linkeroor bijkans doof werd.

Doch, toen schoot ik – badend in een warme plas van mijn eigen zweet – wakker en zag ik de man vertwijfeld kijken. Het was duidelijk dat hij een onzekerheid uitstraalde die ik niet meer gewend ben sinds ik in 1985 schielijk onbevangen in de ogen van mijn toenmalige geliefde keek. Doch de man keek geenszins vertwijfeld in andermans ogen, laat staan naar zijn geliefde. Zijn vertwijfelde blikken waren gericht op de bal. Een angstschok ging door mijn bezwete lichaam.

Het stond 5-4 in de strafschoppenserie tegen Duitsland. Ik stond oog in oog met de finale van het Wereldkampioenschap 2010 te Zuid-Afrika en de vertwijfelde blikken van angst stonden in de ogen van Robin Van Persie, het moslimschoffie uit Rotterdam, de mislukkeling van het huidige Oranje. Langzaam keek hij over zijn schouders. Naar zijn ploegmaats die met de arm op elkanders schouder angstig toekeken vanop de middenlijn. Op de middenstip stond Arjan Robben, met zijn linkerbeen in het gips en ook uit zijn ogen spetterden de gevoelens van vertwijfelde onzekerheid.

Van Persie keek vanover zijn schouder wederom naar de bal. Zweetdruppels parelden over zijn gezicht terwijl in het stadion het blazoen van de fuvuzela’s in crescendo oorverdovende proporties aannam. Hij keek angstig van de bal op naar de scheidsrechter die net op dat moment zijn rechterarm opstak en gelijks zijn longen geheel leegperste in het fluitje dat door die ontwikkelde kracht bijkans uit zijn mond knalde.

Op dat moment deed Robin Van Persie zijn ogen zicht, nam een aanloop van zesenhalve meter tijdens dewelke hij zijn ogen gesloten hield en gaf – nog steeds met gesloten ogen – een gigantische trap op de bal die terstond als een speer door de lucht kliefde in de richting van het goal waarin de Duitse Keeper zeer rap de juiste kant koos. Robin Van Persie hield onderwijl zijn ogen gesloten. Ik zou kunnen gaan liegen dat het moment waarin de bal de afstand tussen de voet van Van Persie en het goal aflegde wel minutenlang scheen te duren doch zulks is niet waar. Het duurde een fractie van een seconde: de bal bereikte het open doel geeneens.

Met een doffe dreun plofte de bal op de bovenlat, kaatste naar beneden en toen de bal de grond weer raakte spatte de bal explosief – in wel honderden stukken – uit elkaar. Het gehele Duitse voetbalteam veerde recht met de beider armen ten hemel gerezen en in een groot lofkoor lieten de Duitse supporters vanuit de tribunes van zich horen.
Robin Van Persie stortte in elkaar en gehurkt op het veld bleef hij huilend voor zich uitstaren. De scheidrechter stond nog steeds op dezelfde plek, doch keurde het doelpunt af, hij wist wel beter, deze ouwe rukker. Met exploderende ballen had hij geen uitstaans.
Doch, op dat moment nam Angela Merkel – de kranige Duitse politica uit Hamburg – vanuit de tribunes actie. Ze nam heur mobiele telefoon en belde naar Jan Peter Balkenende – thans demissionair Premier – en verklaarde hem de oorlog. Kenners van de geschiedenis weten dat grote oorlogen hun oorsprong vaak in futiele feiten kennen. Zoals bijvoorbeeld de onnozele moord op Frans Ferdinand te Sarajevo, ik noem maar wat. Thans lag het afgekeurde doelpunt van Robin Van Persie aan de basis van wat zou uitwoekeren tot een nietsontziende derde wereldoorlog die zou reiken tot aan de Russische grenzen en waarbij niets of niemand werd ontzien.

Uiteindelijk ging de Grote Wereldbeker naar wat thans Het Nieuwe Duitse Rijk heet en maken Mark Von Bommel, Giovanni Von Bronckhorst en Louis Von Gaal mede de dienst uit ter ere van het Duitse Fußball-Nationalmannschaft.
Later die week is Robin Van Persie standrechtelijk geëxecuteerd en is Yolante Kabouter Van Kasbergen overgelopen naar het Duitse Kamp alwaar ze een relatie is begonnen met

Uw Dierbare,
Big Daddy

Het is alweder geruime tijd geleden dat ik via de kolommen van dit schone forum van mij liet horen. Dat komt omdat ik mij geheel – met lichaam en geest – had overgegeven aan de huidige Nederlandse Literatuur. In een schielijk onbewaakt moment had ik het zelfs in mij hoofd gehaald om het boek “De Ontdekking van De Hemel” van Harry Mulisch te lezen.

Naast het feit dat het een vreselijk dik boek was stond het ook nog eens vol dure spelling- en grammatica zodat ik om de haverklap de betekenis van al die dure woorden in mijn woordenboek moest opzoeken. Van het verhaal begreep ik ook al niets en van de weeromstuit werd ik op een bepaald moment door het lezen van het deprimerende verhaal ook nog eens heel onzeker over mijzelf en ik begon zelfs te twijfelen aan mijn mannelijkheid wat dan weer als gevolg had dat ik soms urenlang voor de spiegel stond om mijn eigen – doorgaans goddelijke – lichaam te bekijken en vervolgens een temeier bezocht en heur vroeg of ik nog steeds een onweerstaanbare knappe man was waarvan zij – ook zonder dat ik heur vooraf zou betalen –een kletsnatte poes zou krijgen. Omdat een bevredigend antwoord uitbleef groeide mijn onzekerheid dramatisch en op een dag besloot ik om – na jaren van geheelonthouding – terug naar de fles te grijpen.

Die avond ging ik naar het bordeel van de geile Hongaarse Anna, een ex-communiste pur sang, en samen met heur dronk ik twee flessen Wodka en daarna anderhalve krat Jupiler terwijl ik ondertussen was begonnen met Anna te beffen op de van mij bekende en onweerstaanbare wijs. Anna had ondertussen een lege Wodkafles in heur hol gestopt en de andere fles was ze aan het pijpen, want geil zijn ze wel die Hongaarse temeiers, zeker als ze drank op hebben. Later kwam heur halfzus nog langs, samen met heur driekwart neef uit Bulgarije. Alras stuurden ze aan op nog meer drank en Vladkov, want zo noemt die driekwart neef, haalde een vat Bulgaarse wijn uit zijn aanhangwagen en later die avond toen het vat was leeggedronken gingen alle remmen los en wisten we van zotte geiligheid niet meer in welke gat we onze leuter het eerst moesten steken.

Vadkov, die van nature zijn hele leven lang een Moslim was geweest bekeerde zich die avond tot het christendom en hij las diezelfde avond nog “De Ontdekking van De Hemel”, een boek wat hem verder geen duidelijkheid verschafte omtrent de vraag wat de mensheid nu in godsnaam op deze planeet te zoeken heeft. Diep die nacht eindigde ons samenzijn in het naburige hospitaal waar Anna operatief werd ontdaan van twee lege flessen Wodka – één uit heur hol en één uit heur tampeloer – en Vadkov met zijn pierewaaier operatief moest worden bevrijd uit een leeg vat Bulgaarse wijn.

Doch steekt dit olijke verhaal in schril contrast met het dramatische bericht dat ons thans bereikt over het heengaan van onze Grote Schrijfbroeder Harry Mulisch. Het zal toch weer eens niet zo zijn dat Harry een gepast en dramatisch moment heeft gekozen om van ons heen te gaan, het ingaan van de winterklok in amalgamen met het vallen van het blad. Alleen de laatste van De Grote Drie kon zulke synchroniciteit verzinnen. Hij blijft ook weder bij dit intrieste moment de medemens begeesteren en beklijven zoals alleen hij dat kon.
Het is nog maar zeer de vraag of bijvoorbeeld Geert Wilders of Jantje Smit bij hun levensbeëindiging zo’n indrukwekkende en beklijvende sfeer over de bevolking zal kunnen uitroepen. Het blijft voorlopig alleen maar gissen.

Uw rouwende,
Big Daddy

De prangende werkelijkheid is dat er niemand is voor wie ik een diepe bewondering koester. Wat benijd ik die mensen die weleens aan persoonsverheerlijking doen van bijvoorbeeld figuren als daar zijn: Frans Bauer, Jantje Smit of Simon van Nick en Simon. Ik doe daar niet aan. Uiteindelijk is er alleen mijn vrouw zaliger die op mijn eeuwigdurende bewondering kan rekenen. Dat zal altijd zo blijven, tot in de verre tweeëntwintigste eeuw desnoods, als ik dan al zelf niet dood ben.

Voor mijn vrouw heb ik al rap na heur heengaan een altaar opgebouwd in mijn slaapkamer met een prachtige foto van haar en ik ontsteek er elke avond voor het slapengaan drie kaarsen. Ik denk dat er maar weinig mannen zijn op deze aardkloot die drie kaarsen aansteken voor hun wijf alvorens ze gaan slapen. Maar mijn vrouw was er natuurlijk een om nooit ofte nimmer te vergeten. Want hoe talrijk zijn niet de onuitwisbare momenten van vreugde, genot en plezier die zij aan mijn voorheen zo saaie- en kleurloze bestaan heeft gegeven? Ik kom er handen, vingers, voeten en tenen voor tekort.

Mijn vrouw was een levensgenieter pur sang die er niet voor terugdeinsde om met mij tot veertien maal daags te neuken, te pijpen, te beffen en te rimmen tot mijn reet nog blanker was dan die van een afgebleekte uitgeweken zwarte Zoeloe-Indiaan. En wat avontuurlijke inslag betreft; dat was mijn vrouw met de paplepel ingegeven. Heur vader had nog deel uitgemaakt van een beroemde bende bankovervallers die voor niets ofte niemand terugdeinsden en die vanuit het Diepe Zuiden tot in het Hoge Noorden een spoor van geweld, verderf en vernieling hadden getrokken op een wijze waar de latere Belgische Bende van Nijvel nog heur voordeel mee heeft gedaan. Want zo origineel waren die gozers trouwens niet. En heur moeder was een van de allereerste huurmoordenaressen die er voor koos om heur slachtoffers eerst hun ballen af te hakken om er later op het jaar de Kerstboom mede te versieren, en als het ongeschoren ballen waren voerde ze er de schapen mede in heur achtertuin. Want het moet gezegd: mijn vrouw zaliger kwam uit een familie van echte dierenvrienden.

Als ik voor het slapengaan mijn vrouw zaliger nog eens groet en bij die gelegenheid telkens een traan of acht wegpink vraag ik heur in gedachte of ik thans nog wel een goede minnaar voor heur zou zijn. Want het is alomtegenwoordig bekend dat mijn vrouw mij destijds net op die kwaliteiten heeft geselecteerd. Want voor de rest is het met mij niet veel soeps. Mijn intelligentiequotiënt werd toen ik een jaar of twaalf was zo dramatisch slecht bevonden dat de intelligentiedokter begon te twijfelen aan dat hele intelligentiegedoe en er zelfs nog een brief over heeft geschreven naar de grote uitvinder van de intelligentietest, maar daarop kwam nooit antwoord omdat die – zo bleek later – al 25 jaar dood was ten gevolge van een aderverkalking in zijn hersenen.

Voor de rest ben ik geenszins aantrekkelijk, heb een lelijke smoel, een te kort lichaam, te lange armen en een lelijke neus. Doch als minnaar was ik voor mijn vrouw onovertrefbaar. Meermaal daags werd ik door mijn vrouw seksueel gebruikt en moest ik heur veelvuldig naar een hoogtepunt beffen waarbij ze vaak jankend, gillend en spuitend klaarkwam in die mate dat de buren vaak uit hun slaap werden gewekt en ze op de muren bonkten. Van de buurvrouw was immers geweten dat ze al jaren niet meer kon klaarkomen omdat ze een afwijking in heur hersenen had, en net dat stukje hersenen dat met heur clitoris was verbonden defect was.

De doctoren hadden al alles geprobeerd en ik had mij zelfs al als donor aangeboden om een stuk van mijn hersenen af te staan, tevergeefs. Dus telkens als die mijn vrouw hoorde janken, gillen en spuiten was ze zo jaloers als een hitsige teef, waardoor ze als een halflamme geile koe op de muren ging rammen. Wat ook begrijpelijk is. Want geweten is dat als het er echt op aankomt de dames zich in dikke drommen aan mijn voeten werpen in de hoop om door mij nachtenlang en onafgebroken te worden geliefkoosd, bemind en – uiteindelijk – op de van mij zo beroemde wijze met een zachtzinnige opbouw doch eindigend met moordend tempo naar een jankend, gillend en spuitend hoogtepunt te worden begeleid zoals alleen ik dat kan.

Van mijn vrouw zaliger krijg ik door dat ik nog steeds aan heur veeleisende karakter voldoe, tenminste wat de seks betreft. Want voor de rest vindt ze mij nog steeds een domme, lompe gozer met een lelijke smoel, een te kort lichaam, te lange armen en een lelijke neus.

Uw dierbare,
Big Daddy