Het moet maar eens gedaan zijn met de superioriteit van onze Westerse beschaving. Dat was de kern van mijn droom vannacht waarin ik rennend voor mijn leven door een ongemaaid korenveld werd achternagezeten door tien wilde hengsten met daarop tien bloedmooie naakte vrouwen die allen slechts een hoofddoek droegen. Ik stelde mij daarbij de vraag of het derhalve wel naakte vrouwen waren.
Dat geheel terzijde was het een achtervolging in een bloedstollende stijl waar menig Hollywoodregisseur jaloers op zou zijn. Ik meende diep in mijn gedachte zelfs bijpassende soundtrackmuziek te horen die de spanning alleen maar opdreef. Drie paarden waren mij al tot enkele meters genaderd toen ik onverwacht struikelde over een gebuikt condoom. Dat was nogal eens wat. Mijn val was een slow motion van spetterend onbevrucht zaad dat ijlings zijn weg door de klamme vochtige warme atmosfeer zocht en mijn drukbezweet T-shirt vond. Toen ik tussen het hoogbegroeid maïs ter aarde stortte werd ik besprongen door de tien wilde gehoofddoekte doch verder naakte vrouwen waaraan ik geen weestand meer bieden kon. Hun wilde paarden steigerden en hinnikten als ware het de beoefening van een dierlijke vreugdedans. Ik stond klam van angst en zweet. De vrouwen begonnen van opwinding te schuimbekken, geiligheid werd hen ontnomen door overhand heersende lust naar geweld. In mijn diepe gedachte werd de soundtrackmuziek verdrongen door wild vuvuzelagetoeter wat in volume alsmaar toenam, zo luid dat mijn linkeroor bijkans doof werd.
Doch, toen schoot ik – badend in een warme plas van mijn eigen zweet – wakker en zag ik de man vertwijfeld kijken. Het was duidelijk dat hij een onzekerheid uitstraalde die ik niet meer gewend ben sinds ik in 1985 schielijk onbevangen in de ogen van mijn toenmalige geliefde keek. Doch de man keek geenszins vertwijfeld in andermans ogen, laat staan naar zijn geliefde. Zijn vertwijfelde blikken waren gericht op de bal. Een angstschok ging door mijn bezwete lichaam.
Het stond 5-4 in de strafschoppenserie tegen Duitsland. Ik stond oog in oog met de finale van het Wereldkampioenschap 2010 te Zuid-Afrika en de vertwijfelde blikken van angst stonden in de ogen van Robin Van Persie, het moslimschoffie uit Rotterdam, de mislukkeling van het huidige Oranje. Langzaam keek hij over zijn schouders. Naar zijn ploegmaats die met de arm op elkanders schouder angstig toekeken vanop de middenlijn. Op de middenstip stond Arjan Robben, met zijn linkerbeen in het gips en ook uit zijn ogen spetterden de gevoelens van vertwijfelde onzekerheid.
Van Persie keek vanover zijn schouder wederom naar de bal. Zweetdruppels parelden over zijn gezicht terwijl in het stadion het blazoen van de fuvuzela’s in crescendo oorverdovende proporties aannam. Hij keek angstig van de bal op naar de scheidsrechter die net op dat moment zijn rechterarm opstak en gelijks zijn longen geheel leegperste in het fluitje dat door die ontwikkelde kracht bijkans uit zijn mond knalde.
Op dat moment deed Robin Van Persie zijn ogen zicht, nam een aanloop van zesenhalve meter tijdens dewelke hij zijn ogen gesloten hield en gaf – nog steeds met gesloten ogen – een gigantische trap op de bal die terstond als een speer door de lucht kliefde in de richting van het goal waarin de Duitse Keeper zeer rap de juiste kant koos. Robin Van Persie hield onderwijl zijn ogen gesloten. Ik zou kunnen gaan liegen dat het moment waarin de bal de afstand tussen de voet van Van Persie en het goal aflegde wel minutenlang scheen te duren doch zulks is niet waar. Het duurde een fractie van een seconde: de bal bereikte het open doel geeneens.
Met een doffe dreun plofte de bal op de bovenlat, kaatste naar beneden en toen de bal de grond weer raakte spatte de bal explosief – in wel honderden stukken – uit elkaar. Het gehele Duitse voetbalteam veerde recht met de beider armen ten hemel gerezen en in een groot lofkoor lieten de Duitse supporters vanuit de tribunes van zich horen.
Robin Van Persie stortte in elkaar en gehurkt op het veld bleef hij huilend voor zich uitstaren. De scheidrechter stond nog steeds op dezelfde plek, doch keurde het doelpunt af, hij wist wel beter, deze ouwe rukker. Met exploderende ballen had hij geen uitstaans.
Doch, op dat moment nam Angela Merkel – de kranige Duitse politica uit Hamburg – vanuit de tribunes actie. Ze nam heur mobiele telefoon en belde naar Jan Peter Balkenende – thans demissionair Premier – en verklaarde hem de oorlog. Kenners van de geschiedenis weten dat grote oorlogen hun oorsprong vaak in futiele feiten kennen. Zoals bijvoorbeeld de onnozele moord op Frans Ferdinand te Sarajevo, ik noem maar wat. Thans lag het afgekeurde doelpunt van Robin Van Persie aan de basis van wat zou uitwoekeren tot een nietsontziende derde wereldoorlog die zou reiken tot aan de Russische grenzen en waarbij niets of niemand werd ontzien.
Uiteindelijk ging de Grote Wereldbeker naar wat thans Het Nieuwe Duitse Rijk heet en maken Mark Von Bommel, Giovanni Von Bronckhorst en Louis Von Gaal mede de dienst uit ter ere van het Duitse Fußball-Nationalmannschaft.
Later die week is Robin Van Persie standrechtelijk geëxecuteerd en is Yolante Kabouter Van Kasbergen overgelopen naar het Duitse Kamp alwaar ze een relatie is begonnen met
Uw Dierbare,
Big Daddy