Categorie: Prostitutie in het nieuws

Vier jaar na de verkoop van de politiebureaus op de Wallen overweegt de gemeente weer een vaste uitvalsbasis te openen. De gemeente gaat ook onderzoek doen naar de rol van coffeeshops als toeristische bestemming in het gebied. Het Parool 19-7-2019

Het is een van de aanbevelingen van ombudsman Arre Zuurmond uit zijn rapport Feesten of beesten, over de toeristische druk op de binnenstad: zorg dat de overheid weer op een vaste, zichtbare locatie op de Wallen aanwezig is, zodat bewoners ergens terecht kunnen met hun klacht of aangifte.
advertentie

Burgemeester Femke Halsema kondigt aan met het advies aan de slag te gaan: ‘Het college zal de komende tijd, in overleg met de politie en in het licht van de maatregelen voor de lange termijn, verkennen op welke manier invulling gegeven kan worden aan die behoefte,’ schrijft zij vrijdagmiddag in een brief aan de gemeenteraad.

Symbolisch

De verkenning die Halsema aankondigt is symbolisch voor het voortschrijdend inzicht waarmee de overheid omgaat met de Wallen. In augustus 2015 verkocht de politie daar nog twee locaties, het wijkbureau aan de Beursstraat en het historische bureau Warmoesstraat, á 9,5 miljoen euro aan de hoogste bieder.

Feitelijk gezien verhuisde de sterke arm der wet slechts 500 meter verderop naar het gebouw aan de Nieuwezijds Voorburgwal, maar gevoelsmatig trok de overheid zich terug uit het stukje stad waar veruit de meeste overlast is. Pogingen van de NV Zeedijk, een maatschappelijk vastgoedbedrijf met ideële doelstellingen, om de panden aan te kopen liepen op niets uit.

In welke vorm en wanneer een nieuwe post de deuren zou kunnen openen op de Wallen moet nog onderzocht worden. Zuurmond adviseert om breder te kijken dan alleen naar een politiebureau: ‘Handhavers (boa’s), buurtconciërges, buurtmakelaars, straatmanagers, politie/wijkagent, etc. kunnen hier kantoor houden en (dagelijks) een gezamenlijk spreekuur organiseren voor de buurtbewoners en de opgedane informatie gezamenlijk bespreken. De professionals leren de buurt kennen en de buurt de professionals.’

Rol van coffeeshops

Naast de politie heeft ook de gemeente de laatste jaren veel vastgoed verkocht in het gebied, maar via de NV Zeedijk en de 1012 Inc, vastgoedbedrijven waar de gemeente een aandeel in heeft, komen er regelmatig nieuwe panden beschikbaar.

In de raadsbrief kondigt Halsema ook aan dat ze een onderzoek wil laten uitvoeren naar de rol van coffeeshops als toeristische bestemming.

Onlangs presenteerde Halsema toekomstscenario’s voor de raamprostitutie op de Wallen. Daaruit kan volgens de burgemeester ten onrechte de indruk zijn ontstaan dat raamprostitutie de enige reden is voor de enorme overlast van toeristen in het gebied. ‘Het college vindt dat we, naast het nadenken over de toekomst van prostitutie, zouden moeten durven nadenken over het grote aantal coffeeshops in de stad, aangezien zij soms trekpleisters kunnen zijn voor bezoekers die de leefbaarheid van de binnenstad onder druk zetten.’

Veel van de 164 Amsterdamse coffeeshops zijn gevestigd in het centrum. Sinds de start van het Project 1012, de grootschalige opschoning van de Wallen die ruim tien jaar geleden begon, zijn 48 coffeeshops gesloten in het gebied. Gemeentelijke onderzoeksdienst OIS gaat de studie in de komende zomermaanden uitvoeren.

Ook buiten Amsterdam is er discussie over prostitutie in binnensteden. Verplaatsing gaat altijd gepaard met gedoe. ‘Als burgemeester moet je verdomd stevig in je schoenen staan.’

Het Parool, 7 juli 2019

Burgemeester Femke Halsema heeft het deze week aangedurfd de situatie op de Wallen ter discussie te stellen. Variërend van verplaatsing van de ramen tot het sluiten van bordelen of juist de uitbreiding van het aantal werkplekken: alle opties liggen op tafel.

Die discussie is interessant, maar het wordt pas echt ingewikkeld als er een besluit moet worden genomen, waarschuwt prostitutie­deskundige Rodney Haan van het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid.

Hij heeft ze al genoeg voorbij zien komen, gemeenten die bedenkingen hebben bij raamprostitutie in het oude stadshart en ambitieuze plannen hebben het sekswerk te verplaatsen.

Zijn ervaring leert dat dit soort projecten erg lang duren en een garantie zijn voor veel protest. “Als burgemeester moet je verdomd stevig in je schoenen staan. Buurtbewoners zijn meestal zeer fel tegen de komst van een bordeel, waardoor dit soort beslissingen al heel snel politiek worden, vóór of tegen prostitutie,” zegt Haan. “De acceptatie en tolerantie van sekswerk zijn heel relatief.”

In de gemeente Den Haag speelt de kwestie ook; daar worden al sinds 2010 concrete plannen gemaakt om enkele tientallen ramen in de Doubletstraat en de Geleenstraat in z’n geheel te verplaatsen naar de Sporendriehoek. Dit is een stuk grond tussen de stations HS, Centraal en Laan van NOI: een gebied waar niemand woont, omringd door treinsporen.

Een nieuw te bouwen prostitutiecentrum op deze plek is op het eerste gezicht een perfecte oplossing. Toch luidt er kritiek dat de sekswerkers uit het zicht worden verwijderd, hoewel het een legaal beroep is. Volgens oppositiepartij HSP speelt verplaatsing vooral de project­ontwikkelaars van de Haagse binnenstad in de kaart.
Werken vanuit huis

In Utrecht is het ingrijpen in de prostitutiebranche uitgemond in een hoofdpijndossier. In 2013 sloot de gemeente alle raambordelen, gevestigd in diverse woonboten langs het Zandpad aan de Vecht, vanwege het grote aantal signalen van mensenhandel, maar sinds de sluiting is er ondanks beloften nog geen legaal alternatief voor het Zandpad geopend. Dit voorjaar kondigde de gemeente aan op zoek te zijn naar drie exploitanten, die gezamenlijk 96 tot 128 nieuwe werkplekken mogen uitbaten in een nieuw te bouwen prostitutiecomplex. De bouw van dit Nieuwe Zandpad is pas voorzien in 2021, maar onder omwonenden is de weerstand al groot, schreef het AD Utrechts Nieuwsblad dit voorjaar.

Het gevolg van de verplaatsing van bordeel­ramen is volgens Haan vaak dat het aantal werkplekken afneemt, om boze omwonenden tevreden te stellen. In het uiterste geval verdwijnt de prostitutie helemaal uit het straatbeeld, zoals in Arnhem. Die stad had met het Spijkerkwartier de grootste hoerenbuurt na Amsterdam, maar sloot alle ramen in 2006 zonder alternatieven te organiseren. Het zorgde ervoor dat de vrouwen in erotisch centrum Escape in Doetinchem (zie kader) veel meer klandizie kregen. De Arnhemse sekswerkers zijn vooral vanuit privélocaties gaan werken, een grijs gebied tussen legaal en illegaal.
Lees “Verhuizing van de rode lampjes? Ook buiten Amsterdam is discussie” verder

Landelijke politici zijn kennisblind als het op sekswerkers aankomt, betoogt socioloog en onderzoeker Yannick Bleeker in dit opiniestuk.

Bron: Het Parool 28 april 2019
Yannick Bleeker, socioloog en onderzoeker bij Regioplan Beleidsonderzoek. Onderzocht o.a. My Red Light, seksuele uitbuiting en de sociale positie van sekswerkers

Tweede Kamerlid Anne Kuik kreeg op 14 april bij Buitenhof de kans om haar ideeën over prostitutiebeleid te toetsen aan de kennis van hoogleraar Ine Vanwesenbeeck. Een cadeau-tje zou je zeggen.

Helaas, wat volgde was een voorspelbare en ergerniswekkende discussie tussen ideologie en kennis. Wetenschappelijke inzichten die je kruistocht in twijfel trekken zijn vervelend. Beter laat je je leiden door Exxpose, een clubje gelijkgestemden dat in zes jaar tijd 40.000 handtekeningen verzamelde.

De ideeën van Kuik tekenen de teneur van het kabinet: sekswerk is abnormaal en moet worden ontmoedigd. We moeten nadenken over beleid dat de seksbranche controleert en saneert. Deze wens is van morele aard.

Op één punt hebben Anne Kuik en het kabinet gelijk. Het huidige sekswerkbeleid functioneert niet. Maar de oplossing die de regering lijkt te prefereren, is de verkeerde. En niet zo’n beetje ook. Verdere onderdrukking van legaal sekswerk is, zo stellen wetenschappers en belangenbehartigers, namelijk een slecht en ronduit gevaarlijk idee. Maar wat dan wel? Stel versterking van de sociale positie van sekswerkers voorop en gebruik handhaving en strafoplegging als hulpmiddel. Niet andersom.

Normalisering
Misstanden in de seksbranche moeten hard worden aangepakt: of er nu 400 of 4000 slachtoffers van misstanden per jaar zijn, doet er eigenlijk niet toe. Er moet meer balans komen tussen de aandacht voor controle en handhaving aan de ene kant, en normalisering en empowerment aan de andere.

Ons kabinet, kiest in zijn huidige benadering uitsluitend voor het eerste: verregaande regulering, strikte handhaving en ontmoediging. De Wet regulering prostitutie en bestrijding misstanden uit 2011 wordt nu aangepast. De opvolger is naar alle waarschijnlijkheid niet radicaal anders dan de eerste poging.

Sterker nog, de verwachting is dat de registratieplicht er weer onderdeel van wordt. Ook het streven naar een landelijk dekkend netwerk van uitstapprogramma’s kan met een cynische blik en als actief ontmoedigingsbeleid worden gezien.
Lees “‘Op lokaal niveau gloort hoop voor sekswerkers’” verder

De gemeente heeft een vernieuwd voorstel voor het Nieuwe Zandpad gemaakt. Het college wil kleiner starten, meer handhaving inzetten, zoveel mogelijk leegstand voorkomen en plek geven aan sekswerkers die via internet hun klanten werven.

De gemeente is al jaren op zoek naar kandidaten die de nieuwe prostitutiezone willen bouwen en exploiteren. Het is sinds de sluiting door oud-burgemeester Aleid Wolfsen in 2013 niet gelukt om een oplossing te vinden voor raamprostitutie in Utrecht.

Het nieuwe college is desondanks nog steeds van plan om het Nieuwe Zandpad te realiseren.

In het nieuwe voorstel wordt een nieuwe poging gedaan om “een veilige, schone en transparante werkomgeving te maken voor sekswerkers, met een minimum aan overlast voor de omgeving”.

Het stadsbestuur in Utrecht wil nu een nieuwe aanbesteding uitschrijven voor de ontwikkeling en exploitatie van het Nieuwe Zandpad. De voorwaarden voor deze tender zijn flink gewijzigd ten opzichte van eerdere tenders.

‘Knelpunten voor ontwikkelaars en exploitanten weggenomen’

Volgens het college moesten de voorwaarden worden aangepast door een veranderende markt voor raamprostitutie. De regelgeving zou nu effectiever zijn en knelpunten voor ontwikkelaars en exploitanten zouden zijn weggenomen.

Zo moeten er meer medewerkers van handhaving, hulpverlening en een vertrouwenspersoon komen op het Nieuwe Zandpad. Bovendien gaat het maximum aantal werkruimten terug van maximaal 162 naar maximaal 128.

Antwerpen De conciërges van Villa Tinto in het Schipperskwartier worden door zes prostituees van afpersing beschuldigd. Zij moesten per week 100 tot 150 euro smeergeld betalen bovenop de huurprijs om de betere kamers te krijgen. Het megabordeel Villa Tinto telt 51 kamers. De conciërges riskeren tot twee jaar cel.

Het stadsbordeel Villa Tinto is eigendom van Q-Invest FDK, een vennootschap van de familie De Coninck uit Herent. Q-invest kreeg van het stadsbestuur een vergunning om het gebouw dat binnen de gedoogzone voor prostitutie ligt, als megabordeel uit te baten. De uitbating en verhuring van 51 ramen gebeurt in overleg met politie en hulpverlening zodat pooiers buitenspel worden gezet. Er is een vaste verhuurprijs van 80 euro voor een kamer per shift van 12 uur.

Volgens een Roemeense prostituee is dat echter niet alles. Wie een beter gelegen kamer wil, moet extra betalen. De Roemeense V. stapte in maart 2017 naar de politie met een klacht tegen de twee pandbeheerders Muriël U., zelf een oud-prostituee, en Georges V. die voor Q-invest de verhuring regelden. De sekswerkster had vier jaar in Villa Tinto gewerkt en had altijd keurig het smeergeld betaald. Dat gebeurde cash in een enveloppe of in de vorm van cadeaus zoals een flesje parfum of een handtas. Pas toen zij uit Villa Tinto werd gezet durfde, zij een klacht indienen. Zij verzamelde nog een vijftal getuigenissen van haar collega’s.

Honderdduizenden euro’s cash geld

De openbare aanklager gelooft de sekswerksters, omdat het bankonderzoek aantoonde dat zowel Muriël U. als Georges V. tienduizenden en zelfs honderdduizenden euro’s cash geld op hun privé-rekeningen hadden gestort. De uitleg over de herkomst kon de aanklager niet overtuigen.

Voor aanklager Els Traets zijn er voldoende bewijzen voor afpersing. “Nadat de twee werden ontslagen, keerde de rust onder de sekswerkers terug in Villa Tinto” Zij vordert 2 jaar cel tegen Muriël U. en 18 maanden tegen Georges V.

De twee pandbeheerders vragen de vrijspraak. De aanklachten van de prostituees waren zo vaag en onsamenhangend dat zij niet au sérieux konden worden genomen.

“Geloof er geen fluit van”

Advocaat Mounir Souidi verdedigt Muriël U. en is vastberaden: “Ik geloof geen fluit van die beweringen. Ten eerste: wat zijn de beste kamers in Villa Tinto? Die op de hoek? Aan de straatkant? Dat wordt nergens aangetoond in het onderzoek. Verder zijn gemiddeld 75 meisjes dagelijks aan de slag in Villa Tinto. Van die 75 zijn er slechts 6 met klachten over afpersing. Waarom heeft men die zeventig andere meisjes niet ondervraagd? De prostitutieambtenaar van de stad Antwerpen kent alle namen. Ook over de bedragen lopen de verklaringen uiteen. De ene heeft 1.000 € startgeld betaald, de andere betaalde enkele keren 150 euro, weer een ander gaf eens een flesje parfum… Allemaal verklaringen, maar echte bewijzen zijn er niet. Ik zou die zes klagers graag ondervragen hier op de rechtbank.”

Ook Georges V. vraagt de vrijspraak. De man houdt vol dat hij met hart en ziel het megabordeel Villa Tinto had uitgebouwd tot een voorbeeld voor de rest van het land. “Ik droeg alle meisjes een warm hart toe”, aldus Georges V. De man zit aan de grond. Zijn twee kledingwinkels zijn failliet. Hij vecht zijn ontslag door Q-Invest aan bij de arbeidsrechtbank.

De rechtbank doet uitspraak op 25 juni.

bron: HLN

Als ze niet met de mannen naar bed gaan, worden ze behekst. Vele vrouwen uit het buitenland worden met voodoo-vloeken in de prostitutie gedwongen. Ook in Nederland. „Sommigen sprongen voor de trein.”
AD 01-06-19

Nigerianen die het voorgeschoten geld voor de oversteek naar Europa niet terugbetalen of die niet gehoorzamen, worden vervloekt. Het geloof daarin is zo sterk dat het vrouwen in de prostitutie kan dwingen. Tegelijkertijd voorkomt het dat slachtoffers hun verhaal doen aan politie of hulpverlening. „De angst voor die vloek is zo reëel, dat kunnen wij ons niet voorstellen. We kunnen de meiden niet helpen omdat ze er heilig van zijn overtuigd dat de voodoo werkt”, zeggen Glenn van den Akker en Daniëlle van Went van het Expertisecentrum Mensenhandel en (jeugd)Prostitutie in Eindhoven.

De twee kunnen zo een stuk of tien zaken opnoemen waarbij ze het afgelopen halfjaar werden geconfronteerd met voodoo. En niet alleen bij Nigeriaanse slachtoffers. Het gaat ook om vrouwen uit de Antillen, Haïti, Suriname of Jemen.

Wie even voorbij het exotische fenomeen van de vloek kijkt, ziet het vaste recept van de mensenhandelaar. Die maakt misbruik van de kwetsbaarheid van zijn slachtoffers, weet Van Went. „De ene vrouw heeft bijvoorbeeld een drugsverslaving, de ander is verstandelijk beperkt en de derde heeft geldproblemen. In dit geval maakten ze misbruik van de angst die de vrouwen hebben voor de vloek van de voodoo.”

Geronseld

In de asielzoekerscentra in Budel en het Limburgse Baexem weten ze daar alles van. Eveline Langen van Vluchtelingenwerk liep op die laatste locatie Abby tegen het lijf. Ze is een van de velen, vrijwel allemaal vertellen ze hetzelfde verhaal. En dat begint met dat ze door iemand in eigen land worden geronseld , weet Langen. „Mannen wordt een baantje in de landbouw beloofd. Tegen bijna alle dames zeggen ze: ‘Je kunt zulke mooie weaves (haarextensies, red.) aanleggen, daarvoor is in Europa altijd werk.’”

De ronselaar schiet de kosten van de reis, veelal via Libië en Italië, voor en regelt het vervoer. De vrouwen beloven op hun beurt het geleende geld terug te betalen. Die afspraken wordt met de eerder beschreven eed vastgelegd bij een priester. „Dat klinkt misschien gek. Maar waar wij Nederlanders naar de notaris zouden gaan, stappen ze in Nigeria naar een priester”, zegt Van den Akker.

Mensenhandelaren

Het is precies hoe de ellende voor Abby begint. De Nigeriaanse doet haar verhaal in een klein kamertje van het oude kloostergebouw dat in Baexem dienst doet als azc. Vlak daarvoor is ze op haar slippers binnen komen schuifelen, in een zwart hemdje en haar ingevlochten haar verborgen onder een muts. Haar stem is net zo zacht als de handdruk waarmee ze kennismaakt. Maar haar woorden maken diepe indruk.

In de Nigeriaanse hoofdstad Lagos loopt Abby voor het eerst de ronselaar tegen het lijf die haar een baantje in een schoonheidssalon belooft. „Ik kon werken bij een madam die een eigen zaak had in Italië. Ik zou haar elke maand een beetje terugbetalen met het geld dat ik verdiende.” Maar als ze in Italië aankomt, is er helemaal geen salon. In plaats daarvan wacht een matras. Abby is radeloos: „Ik kon helemaal niks. Ik had geen geld, geen eten, geen onderdak. En je hebt de eed afgelegd. ‘I’ve sworn to pay back the money.’”

En dus doet ze wat de mensenhandelaren willen dat ze doet. Ze vertelt over de mannen met wie ze naar bed moet. Het zijn er vier, vijf, soms wel zes per dag. De meesten dragen geen condoom, sommigen slaan haar tijdens de seks. Van het geld dat ze betalen, ziet Abby geen cent. Afrekenen gebeurt voor binnenkomst bij de madam. „Als ik niet meewerkte, dan kreeg ik geen eten en werd ik geslagen. Ze behandelden met als een beest. Vluchten? Je hebt die eed afgelegd, ze weten precies waar je bent. Voor de vloek kun je niet vluchten.”

Slachtoffers

De slachtoffers kennen allemaal hun eigen voorbeelden van wat er gebeurt als je toch naar de politie stapt of op de vlucht slaat. Van iemand die probeerde te ontsnappen, werd een zus in Nigeria vermoord. „Dat hadden de mensenhandelaren laten doen”, bevestigt Langen het verhaal. „Ze geloven zo heilig in die vloek, dat alles wat hun overkomt op een gegeven moment wordt gerelateerd aan voodoo. Als ze aangifte hebben gedaan en ze hebben de volgende ochtend hoofdpijn, dan zeggen ze: ‘Zie je wel, dat is de voodoo.’ Of ze hebben last van slapeloosheid en jeuk over het hele lichaam.”

En dus stappen de meeste slachtoffers nooit naar de politie of naar de hulpverlening. En als ze er al mee in contact komen, gaat het met geen woord over de eed. Ook al niet omdat veel hulpverleners er weinig vanaf weten.

De vrouwen overtuigen uit de prostitutie te stappen, is niet makkelijk. Van Went: „De eerste keer vertel je dat die voodoo allemaal onzin is. Maar zo werkt het natuurlijk niet. De angst voor die vloek is zo reëel, dat kunnen wij ons niet voorstellen.” Hoe kunnen de vrouwen wel worden geholpen? „Door in hun bijgeloof mee te gaan. We hebben al verschillende keren gebruik gemaakt van een Nederlandse voodoo-priesteres om vloeken op te heffen”, vertelt Van den Akker.

Maar het ligt allemaal nogal ingewikkeld. Daar weet Abby alles van. In het begin denkt ze nog uit de Italiaanse hel te kunnen ontsnappen als ze de lening maar terugbetaalt. „Elke dag vroeg ik de madam hoeveel geld ze nog van me tegoed had. Het was nooit genoeg. Ik weet zeker dat mijn reis naar Europa niet meer dan 20.000 dollar heeft gekost, maar ik moest veel meer terugbetalen. Op een gegeven moment zei ze dat ik haar 60.000 dollar schuldig was.”

Radeloosheid

Abby beseft dat ze de lening waarschijnlijk nooit kan aflossen. Ondertussen ziet ze radeloosheid bij Nigeriaanse vrouwen om haar heen. „Verschillende van hen hadden hiv. Ik ken vrouwen die zo wanhopig waren dat ze voor de trein zijn gesprongen.” De onveilige seks leidt verder tot zwangerschappen, ook bij Abby. „Ik heb denk ik wel vijf abortussen gehad.” Het is al die ellende die haar net het benodigde duwtje geeft om de vloek te trotseren. Ze laat haar spullen achter en vlucht naar Nederland. „De madam en de organisatie waar zij mee samenwerkt, weet niet waar mijn familie is. Dus ik liep alleen zelf risico.” Is ze niet bang dat haar iets overkomt? „Ik heb de afgelopen jaren zo veel meegemaakt, heb zo veel verschrikkelijke dingen gezien. Wat heb ik nog te verliezen? Als ik doodga, dan is het maar zo.”

Geen hiv

In Nederland blijkt ze bij een controle geen hiv te hebben. En nog belangrijker, vindt ze: ze kan ondanks alle abortussen nog kinderen krijgen. Het biedt haar een klein beetje hoop op een betere toekomst. Hoop die hard nodig is. Want de kans dat ze in Nederland mag blijven is klein. Waarschijnlijk moet ze terug naar Italië. Terug naar de hel.

✦ Opinie Hans Vandecandelaere

Wat sekswerkers over de grenzen heen met elkaar delen, is het gewicht van stigma.

Toen ik nog zo naïef was om te menen dat ik in mijn eentje een boek kon schrijven over wereldwijd sekswerk sprak ik Noi aan op een terras in Bangkok. “Of ik met haar eens mocht afspreken voor een kort interview?” Ze schoof haar bril op haar voorhoofd, keek me aan, glimlachte en zei dan: “But, I’m a normal person.” Dat dit de allereerste reactie van iemand was, is niet normaal. Later kromp mijn reisroute en schreef ik een boek over sekswerk in België. Daar illustreren de twee gezondheidsorganisaties Pasop en Ghapro als geen ander de angst voor sociale veroordeling. Jaarlijks bezoeken ze meer dan 3.000 sekswerkers. Daarvan verzwijgt 91 procent uit schaamte zijn beroep voor de huisarts. Sigrid Schellen doet het anders. Ze verzamelde haar moed en outte zich tijdens Van Gils & gasten van 2 mei als sekswerkster. Dat mag in Vlaanderen een zeldzaamheid heten. Nederland staat daar verder in.

Een gewone mama

“Wat afwijkt van de norm beroert. Zeker als het gaat over wat we mogen met onze lijven en met wie”, schreef een journaliste terecht. De prijs die sekswerkers ervoor betalen, is echter hoog. Opnieuw Ghapro: “De stress van het dubbelleven is zeer groot. Je werk moeten geheimhouden voor je naasten geeft een ontzettende druk. Het maakt je permanent achterdochtig en chanteerbaar. Facebook is een nachtmerrie. Wat als je daar als prostituee wordt aangesproken? Veel sekswerkers zijn bovenal bekommerd om hun kinderen. Voor hen, maar ook voor de school en de vriendjes willen ze geen hoer zijn, wel een gewone mama.” De vrees om bagger over zich heen te krijgen, zit ingebakken. Ik sprak sekswerkers die vooral hun rol als moeder of kostwinnaar benadrukten en zich zo indekken tegen morele veroordeling. Voor hen is prostituee zijn geen identiteit, wel een beroep. Een categorie van mannelijke sekswerkers gaat dan weer gebukt onder het dubbele stigma van homoseksueel en prostituee.

Quotes over sekswerkers als getraumatiseerde overlevers van misbruik en geweld zijn in trek. Of anders worden ze te vaak gediskwalificeerd als naïeve, misleide mensen. Maar sekswebcammers bijvoorbeeld tonen een totaal ander beeld. Veel modellen zijn in hun digitale peepshowkamers zowel economisch als seksueel gemotiveerd. Ze brengen hun fantasieën in scène of spelen in op die van anderen. Webcammen is zeker niet vrij van risico’s, maar verbreedt wel de kijk op betaalseks. Ook van studentenprostitutie weten we dat het niet steeds een verhaal van kommer en kwel is. Uit twee grootschalige onderzoeken in Nederland en het Verenigd Koninkrijk blijkt hoe mannelijke en vrouwelijke studentenescorts naast bijverdienen ook gedreven zijn door nieuwsgierigheid, seksuele zelfontplooiing en zin voor avontuur. Ze durven seksueel actief zijn en daar plezier aan beleven. Ze experimenteren met meerdere partners, totdat de meesten terug vallen op de conventionele normen, zoals het hebben van seks binnen een monogame relatie.

Woest en getraumatiseerd?

Sekswerk is uiteraard een kwetsbare activiteit. Veiligheid is in elke sekswerkbranche een issue. Maar we moeten de beeldvorming verbreden. Er is nog zoveel dat we niet weten. Laten we bijvoorbeeld eens in een grote groep van ex-sekswerkers navragen wat er van hen geworden is. Zijn ze allemaal verwoest en getraumatiseerd achtergebleven? Alleen een succesvolle uitdaging van het slachtofferimago kan het debat over prostitutie veranderen. Hier is een taak weggelegd voor onderzoekers, auteurs en niet-sensationele journalisten. Maar ook voor sekswerkers zelf. Daarin schuilt de meerwaarde van het dappere optreden van Sigrid Schellen.

De veelzijdige dimensies van de levensverhalen van sekswerkers rekenen af met eenzijdige en simplistische beelden. Sinds 2016 heeft België nu zijn eigen sekswerkerscollectief Utsopi dat opkomt voor begrip en rechten. Nog steeds kan je op YouTube terecht voor de uitstekende Nederlandse reportage ‘Help, er staat een hoer in de klas’. Daarin gaat een sekswerkster in dialoog met een stel adolescenten. Dat zijn knappe praktijkvoorbeelden.

Zonder dat we sekswerk nu moeten gaan faciliteren, kunnen we er misschien wel wat gewoner over praten. Op de VRT zag ik hoe ze in de fertiliteitsafdeling van het VUB-ziekenhuis het potje allang niet meer vullen met de hulp van de boekskes, wel met de hulp van pornofilms. Morele paniek voedt stigma, dat op zijn beurt schade toebrengt aan mensen. En dat kunnen sekswerkers missen als kiespijn. Er komt al genoeg bij kijken.

bron: De Morgen

Seksdiensten vanuit woningen en hotels hebben een grote vlucht genomen. Tegen de regels in worden in advertenties klanten gelokt met seks zonder condoom. ,,Niemand heeft er zicht op. We hebben totaal geen idee van de omvang.’’
AD 20-04-19

Dat constateren het Haags Economisch Interventie Team (HEIT) en de Stichting Hulp en Opvang Prostitutie en Mensenhandel (Shop). Maria Scali van belangenorganisatie Shop over de thuiswerkende sekswerkers in Den Haag maakt zich zorgen. ,,Niemand heeft er zicht op. We hebben totaal geen idee van de omvang.’’ Wat volgens Scali wel vast staat is dat ‘thuiswerken’ ‘een landelijke trend’ is geworden. ,,Het neemt toe. Al jaren. We zien het in Den Haag en in de andere steden.’’

800 à 1200 sekwerkers

Exacte verklaringen zijn er volgens haar niet. ,,Grootschalig onderzoek zou goed zijn. Zodat we beter weten wat er speelt.’’ De gemeente, noch Maria Scali van Shop heeft werkelijke getallen van het aantal mensen in de branche. ,,Ik begin niet aan getallen. Het zou gokken zijn’’, zegt Scali, die slechts een deel van de Haagse sekswerkers in beeld heeft. ,,Wij bereiken per jaar tussen de 800 en 1200 sekswerkers.’’ In de hofstad bieden volgens haar ook naar schatting vierhonderd tot vijfhonderd mannen hun diensten aan. ,,Ze zijn er, maar niet zichtbaar.’’

Team HEIT van de gemeente Den Haag doet onderzoek naar criminele activiteiten en speurt in advertenties op internet van sekswerkers naar misstanden, zoals uitbuiting en mensenhandel. In het HEIT werken de gemeente, politie, Belastingdienst, douane, de Inspectie SZW en het UWV samen. Volgens een zegsvrouw van HEIT zijn er meer controles en komen daardoor meer (illegale) thuiswerkers bovendrijven. Ook misstanden komen daardoor volgens haar eerder in beeld. Het afgelopen jaar voerde de dienst 467 controles uit in de stad: 345 inspecties vonden plaats in de vergunde branche en 122 controles bij (illegale) thuisprostitutie en bij escortservices.

De inspecties leidden tot drie waarschuwingen voor het adverteren met onveilige seks (seks zonder condoom, red.). Eén woning waar illegaal prostitutie plaatsvond moest op last van de gemeente op slot. Drie keer is een last onder dwangsom opgelegd vanwege de exploitatie van een illegaal bordeel. Ook werden door HEIT meer thuiswerkers gezien en meer mensen die vanuit een hotel werken.

s-Hertogenbosch, 30 april 2019

Saunaclub Yin Yang in Roermond moet dicht blijven. Dat oordeelde het gerechtshof in ’s-Hertogenbosch vandaag. Tijdens een inval in 2017 werden cocaïne en XTC-pillen aangetroffen. De burgemeester heeft toen besloten dat de saunaclub voor een jaar gesloten moest worden. De sauna heeft die beslissing aangevochten, maar het hof heeft nu bepaald dat de burgemeester van Roermond de sauna terecht heeft gesloten.

Procedure bij bestuursrechter

De sauna voerde tegen de sluiting al een bestuursrechtelijke procedure. De gevonden drugs waren volgens de sauna van klanten en de saunaclub zelf zou niets met vermeende drugshandel te maken hebben. Tijdens de bestuursrechtelijke procedure kon het besluit tot sluiting van de club nog niet worden uitgevoerd. Uiteindelijk verklaarde de Raad van State in februari 2019 de sluiting gegrond.

Kort geding bij civiele rechter

Toen de burgemeester in februari 2019 de sauna daadwerkelijk liet sluiten, vocht Yin Yang dit aan in een kort geding. Het bedrijf stelde dat de gemeente geen bevoegdheid meer kon ontlenen aan het besluit van 2017, en dat daarom de sluiting niet kon doorgaan. Bovendien had Yin Yang naar eigen zeggen inmiddels afspraken gemaakt met de politie en de gemeente. Die afspraken zorgen er volgens het bedrijf voor dat het doel van de sluiting, bestrijding van het bezit en gebruik van drugs binnen de saunaclub, wordt bereikt.

Oordeel gerechtshof

Het gerechtshof vindt, net als de Raad van State, dat de burgemeester in 2017 terecht heeft besloten om de saunaclub te sluiten. Na het oordeel van de Raad van State in 2019, mocht de burgemeester daadwerkelijk de sluiting uitvoeren. De doelen van de sluiting worden daarmee nog steeds gediend.

In het programma Buitenhof was er een discussie tussen CDA kamerlid Anne Kuik en Ine Vanwesenbeeck over sekswerk in Nederland. En met name de laatstgenoemde had zinnige argumenten, zoals in onderstaande filmpje te horen is.

Prof. dr. Ine Vanwesenbeeck is hoogleraar binnen de afdeling Culturele Diversiteit en Jeugd aan de faculteit Sociale Wetenschappen van de Universiteit Utrecht en senior adviseur bij het Rutgers kenniscentrum voor seksualiteit.

Er wordt veel meer geld uitgegeven om sekswerkers te verleiden uit de prostitutie te stappen, dan aan de versterking van de positie van sekswerkers.

Het overgrote deel heeft weloverwogen voor het vak gekozen
~@IVanwesenbeeck bij #buitenhof over #sekswerk pic.twitter.com/cMvmPxdPOW

— Piratenpartij Amsterdam (@PP_amsterdam) 15 april 2019